Ο καβαλάρης
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας καβαλάρης
που βαρέθηκε να κάθεται και αποφάσισε να ταξιδέψει.
Ανέβηκε λοιπόν στο άλογό του και άρχισε να καλπάζει,
στην αρχή αργά- αργά (κλαπ, κλαπ, κλαπ)
και μετά γρήγορα (κλαπ, κλαπ, κλαπ).
Σιγά σιγά άρχισε να σκοτεινιάζει και ο καβαλάρης μας
βρέθηκε ολομόναχος μέσα στο δάσος.
Ξαφνικά κατάλαβε πως χάθηκε και κατατρόμαξε (ιιιιιιιι!!!).
Σε λίγο άρχισε να φυσσάει κι ένας δυνατός αέρας
λύγιζε τα κλαδιά των δέντρων (φφφφφφφ).
Η καρδιά του καβαλάρη μας από τον τρόμο χτυπούσε δυνατά
και πήγαινε να σπάσει (ντούπου, ντούπου, ντούπου).
Όμως ξαφνικά βλέπει με ανακούφιση μακριά
σ' ένα ξέφωτο ένα αμυδρό φως (ιιιιιι!!!!!)
Σπιρουνιάζει δυνατά το άλογό του και
καλπάζει προς τα εκεί (κλαπ, κλαπ, κλαπ).
Κάποια στιγμή έφθασε μπροστά στο κάστρο.
Κατεβαίνει από το άλογό του, πλησιάζει τη μεγάλη
ξύλινη πόρτα και χτυπάει τρεις φορές (τοκ, τοκ, τοκ).
Κανείς...Χτυπάει άλλες τρεις φορές (τοκ, τοκ, τοκ).
Σε λίγο η βαριά ξύλινη πόρτα αρχίζει να ανοίγει (γκζζζζζζζ).
Ο καβαλάρης μας μπαίνει μέσα αλλά δεν βλέπει
πουθεν΄πα τον οικοδεσπότη!!!!
Κάνει μερικά βήματα στην μεγάλη σκάλα
αλλά δεν υπάρχει ψυχή!!!
Μπροστά του βλέπει μια παλιά ξύλινη σκάλα
που οδηγεί στα υπνοδωμάτια.
Αρχίζει να την κατεβαίνει με βαριά βήματα (χρατς, χρατς, χρατς).
Βρίσκεται μπροστά σε μια πόρτα και την ανοίγει (γκζζζζ).
Τότε αντικρύζει ένα υπέροχο μεγάλο κρεβάτι,
με κατάλευκα πουπουλένια σκεπάσματα!!!
Βγάζει λοιπόν τα παπούτσια του και ξαπλώνει.
Σε πολύ λίγο αποκοιμιέται και στο δωμάτιο
ακούγεται μόνο η βαθιά δυνατή ανάσα του (βαθιές ανάσες).
Σε λιγάκη κάτω από τη μεγάλη σάλα ακούγεται το μεγάλο
εκκρεμές ρολόι του τοίχου να χτυπάει 12 φορές (νταν, νταν, νταν, νταν,
νταν,νταν, νταν, νταν, νταν, νταν, νταν, νταν).
Έγιναν μεσάνυχτα!
Από το υπόγειο ξεκινάει το φάντασμα του κάστρου
και ανεβαίνει για το υπνοδωμάτιο (ουουουου).
Μπαίνει μέσα καιιιιιιιιιι;;;;;;; Τι κάνει;;;;
Τον τρομάζει και ξυπνάει (αααααααααααααααα)
Και μετά;;; (απαντάνε τα παιδιά: π.χ. τον τρομάζει, τον τρώει κλπ)
Υπάρχουν παιδιά φαντάσματα;;; (όχιιιιι)
Ξυπνάει λοιπόν ο καβαλάρης μας και λέει...
"ουφ! όνειρο ήταν!
Τα παιδιά προσπαθούν με τη φωνή και το σώμα τους να μιμηθούν τους ήχους και τις κινήσεις από τις έννοιες που αναφέρονται στην ιστορία, όλα μαζί, συγχρονισμένα από τα δικά μας συνθήματα έναρξης και παύσης.
